Vieiros

Unha máxima de Confucio que levo marcada a lume no corazón, fala da necesidade de esixirse moito a un mesmo e pouco aos demais, para desa maneira aforrar disgustos; un axioma incontestable, aplicable ás relacións entre familias políticas, máis obsesionadas coa supervivencia no poder caïa quen caïa, que na coherencia dun discurso ideolóxico perfectamente artellado, que faga non mudar principios anteriormente inmutables, por riba de discutibles intereses persoais. As alianzas entre tribunos para designar cónsul tiñan que facer fronte ao desexo do César (neste caso chámenlle “Cesariño”, pola súa capacidade de liderado), mais cando rachan pola obsesión de poder dalgún, poden provocar novas alianzas con novos tribunos que por pensar lexitimamente de forma diferente na súa concepción do Imperium, provoquen que rachen os que tiñan a mesma. Non vale todo con tal de estar subido sempre ás túas cuádrigas manexadas por aurigas desexosos de baixarte delas, para iso é mellor apearte para non corre-lo risco de morrer contra os muros da dignidade existencial.

O cónsul sabe do perigo do tribuno que o apoiou sen crer nel, e agora busca gardar as costas, para que as dagas que outros levaron no lombo non rematen no seu, pois unha vez alcanzado o “consulato” con lexitimidade, é lóxico que poñas os teus propios centurións para gardar as costas. Agora tiran a pedra e esconden a man; as mensaxes na procura de apoios da túa xente para facer fronte ao cónsul que algúns uparon, poden volverse en contra e obrigarte a vivir de xeonllos mentres outros preferiron a dignidade de morrer no coliseum.

Ferven as burgas e a súa auga xa non cura. Auriense enfrontase ao lexítimo cónsul de Gallaecia demasiado tarde. O disco volve soar e non estamos na canción que queremos estar…

Ou non?