Vieiros

Otero Pedrayo escribía hai anos un texto titulado “Pasado e futuro” no que literalmente facía referencia ao que eu considero un alicerce básico para o futuro próximo da política galega. Facía referencia o escritor  galeguista ourensán a que "a carón do lume dibúxase a visión da Galiza do porvir. A raza nosa traballou a terra e ranselou o mar para algo máis que deixarse morrer cunha longa indiferenza suicida. O pasado preséntase como un empuxe cara os tempos novos. Así debemos pensar a historia galega: en función do porvir”. E eso é exactamete o que quero expresar: por riba de diferencias ideolóxicas para algúns insalvables, o fundamental, o realmente importante é o presente e o futuro desta bendita terra chamada Galicia.

Un documento aparecido na prensa hai poucos días falaba da extratexia interna do PPdeG, da necesidade de voltar ás súas orixes, ao compromiso galeguista que algúns cualifican máis ben de “populismo”, se ese é o camiño e o partido de Feijoo recoñece o erro de “españolizar” o seu discurso, alonxándose das necesidades desta terra, eu modestamente envíolle os meus parabéns ao autor ou autores de dito documento, sempre e cando, veña dunha análise coherente da realidade na que está a sociedade galega e das súas necesidades, máis que dun bastardo interese electoral. Teñan en conta que a pesares de estar na oposición, o PPdeG é a forza máis importante de Galicia non porque así o designen forzas místicas, senón porque é decisión democrática e soberana dos galegos cos seus votos. E aí é onde entran as posibilidades de pacto no futuro co BNG, intereses comúns con respecto aos plazos do AVE, dos dereitos desa potencia mundial que é a industria pesqueira galega, da cuota láctea, os problema do sector do mexilón, o reinvestimento nos nosos concellos da enerxía eólica, o finaciamento autonómico, esa “bomba” que sería a crise de Citroen en Galicia, en definitiva problemas a resolver entre tódalas forzas por riba de filias e de fobias persoais.

Certo que a un o separan do partido de Feijoo cuestións como a lingüística, ou o pouco afecto demostrado a algo tan necesario para a nosa competitividade como país como é un novo Estatuto de Autonomía, ou mesmo unha imáxe de subsidiariedade do españolismo madrileño, pero o prioritario deben ser os intereses dos galegos.

Agora mesmo temos en Galicia unha nova xeneración de políticos alonxados do enfrontamento clasista lóxico tras superar o réxime criminal do 18 de xullo do 36. Agora debemos ver con máis normalidade que un político da brillantez e do futuro de Quintana teña unha boa relación persoal con Feijoo, que moitísimos militantes do PPdeG vexan con bos ollos un pacto co BNG, e que moitos da organización frentista, por non decir cáseque todos prefiran todo aquelo que non sexa pactar cun PSdeG co que recoñecen entre bambalinas, rancores, desaxustes e controversias varias máis evidentes das que a prensa en xeral semella querer amosar.

Hai poucos días un dirixente socialista acusábame de non situarme nunha coordenadas claras diante do lector de VIEIROS. Eu aspiro a vivir nunha sociedade na que ninguén poida ser criticado con maldade por crer que o BNG debe xogar un papel fundamental no futuro de Galicia, incluso pactando cun PPdeG galeguista e ao mesmo tempo tendo todo o respecto do mundo cara Touriño polo simple feito de  ser o Presidente de Galicia. A sociedade que non entenda como natural esa normalidade será unha sociedade enferma terminal.

Agardo que a devandita normalidade faga que aquela vella teoría económica do probable e do posible faga que nesta sociedade algún día vexa como posible, o que a día de hoxe é “probablemente improbable” que é o pacto…

Ou non…?