Vieiros

Fraga Iribarne, home de palabra, paseaba os suspensorios da bandeira española representando a memoria da Restauración cando respondeu así unha enquisa sobre como solucionar o conflito vasco: “intervención do exército e ilegalización de Herri Batasuna”, soltou daquela. Aos demais partidos pareceulles un disparate. Eran tempos nos que ETA e os GAL mataban varias persoas ao mes, incluso á semana.

Varias lexislaturas despois as forzas españolas dan a razón a Fraga, que esquecía a mantenta que a Guardia Civil está desde a súa fundación no País Vasco e desfila co exército na Pascua militar. Di ben Aznar cando se felicita, antes da investidura do presidente López –agora é Patxi, tamén José María Benegas se chamou Txiki por esixencias do guión-, de que a España democrática acabase compartindo as teses de Mayor Oreja. O dirixente popular revelou hai moi pouquiño que o franquismo fora unha época de extraordinaria placidez, aínda que a tese lembrada por Aznar era a de que cumpría esmagar o independentismo con todas as armas: en primeiro lugar lexislando contra a esquerda abertzale, en segundo termo mediante unha frente patriótica que expulsase o PNV do poder.

Aznar e a FAES gobernan hoxe a Comunidade Autónoma Vasca coa colaboración de Zapatero. E lanzan salvas de advertencia a quen segue repetindo –xa non pode ser inxenuamente- que a monarquía borbónica evolúe cara a un Estado plurinacional. Nin a cesión de Navarra a UPN, nin a vitoria de Feijoo/Galicia Bilingüe nin o que ocorra en breve co Estatuto catalán son feitos illados.

Agradecemos ao PSOE que despexase dúbidas: a ofensiva non era só contra ETA. Agora que o progresismo español pacta co Opus Dei (non lles amolaba o Arzalluz por xesuíta?) sabemos a orde das prioridades. Prefiren unha España azul a unha España rota; nada novo. As formacións que tan ben vivían dos pequenos capitais autonómicos teñen xa escasa marxe para o simulacro. Quizais a antiga Galeuzca recupere o sentido, mais non será como os seus sorrintes líderes a imaxinaban.