Vieiros

Moitas das correntes convidadas á asemblea de Riazor abandonaron o proceso. Dixeron que o teórico cambio de estratexia do Bloque, na realidade, consolidaba dúas renuncias que se habían manifestar a medio prazo. A primeira acabaría situando a autodeterminación na corda frouxa do horizonte -previamente se renunciara á independencia-. A segunda liquidaba a posibilidade dunha frente popular de esquerda onde coubesen tanto as formulacións clásicas –socialistas, comunistas, anarquistas- como os agromos alternativos que xa asomaban a cabeza por Europa.

Riazor puido converterse nun acordo entre todas ou case todas esas siglas (minorizadas hoxe debido ao seu silenciamento nos medios de comunicación; tamén polo teimudo sectarismo), pero desembocou nun “proxecto común” disposto a camuflarse para gañar poder institucional. Se alguén prognostica daquela que o recén estreado BNG sondaría vinte e cinco anos despois un pacto coa dereita franquista, mesmo os máis escépticos coa refundación mandaríano a un psicólogo.

Ningunha persoa que comparta os mínimos da civilización mira mal o éxito nas urnas do BNG. Son obvias as vantaxes a respecto do modelo Franqueira: a cultura dos cadros e sobre todo das bases do Bloque é indiscutiblemente progresista e está a anos luz da galeguización do entramado caciquil que se promovera desde Ourense.

Os agoiros cumpríronse
No entanto, os agoiros cumpríronse: á rapaza que cobra 500 euros nun hipermercado por xornadas de dez e doce horas, que non ten dereito, na práctica, á sindicación; aos novos emigrantes (uns con máster universitario, outras encofradores, electricistas, camareiras); aos ex-labregos e ex-mariñeiros que marchan á cidade para cobraren, se hai sorte, a súa cota de miseria –¿de verdade que debemos agradecer 210 euros en concepto de esmola pola precarización?-, a toda esa silenciosa maioría o da “defensa dos sectores produtivos” sóalles a música de cámara. Se había dúbidas, ao fondo está a foto de familia co empresariado catalán e vasco.
Quen moito enfeixa pouco ata, di o refrán. Mais o BNG insiste no funambulismo: entre a promoción dunha patronal galega e o sostemento dun sindicato de clase, entre a mobilización de Nunca Máis e a desmobilización contra Reganosa, entre a Cidade da Cultura e a ausencia dunha rede cultural. E Corrubedo, e Monteferro, e Quilmas, e o Courel, e a subvención millonaria ás empresas que monta a Igrexa católica.

Demóstrao o goberno de Cangas, non só coa brillante xestión urbanística a cargo de Mariano Abalo, e advírteno miles de votos en Ferrol: hai vida á esquerda. O sentido común, o pacto estratéxico, a crítica das aventuras sectarias e a defensa das verdadeiras necesidades da maioría non son patrimonio da acomodación. Os cantos e alabanzas ao proceso de Riazor veñen nos mesmos xornais que bouran a diario naquilo que o BNG di representar. 

Nestes vinte e cinco anos moitas persoas acabaron concluíndo que a libre decisión dun pobo sobre o seu futuro e a xustiza social son ideas completamente excéntricas. O que os pais planifican como estratexia, os fillos enténdeno como tradición. Despois sempre levan a culpa os rapaces.