Vieiros

Ao cronista imperial prestaríalle a páxina de álbum onde unha soa avenida luminosa esmagase os carreiros dos pequenos países. O brazo político (e xornalístico) do artigo 8 da Constitución anda niso, e cobra por caricaturizar un proxecto republicano e socialista. O pobo galego é raro coma o lobo cerval, coma o gato meimón. Unha Idea que non leva a ningunha parte. Pasto da melancolía.

Resoa nos filmes da nosa nenez de canle única o berro do sheriff: “tirade as armas! Estades rodeados!”, berraba ponlle que Gary Cooper, home de orde. Na clásica de policías e ladróns, con luxo de variantes, ao malo dálle por dobrar á esquerda, onde adoita haber charqueiras, colectores de varredura, o final dunha escaleira de incendios e unha tapia. Alí espera o seu castigo.

A nós agóirannos un futuro á maneira desde que Faraldo lanzou aquel texto contra o poder colonial. Sóenche ser indíxenas, coma a Pardo Bazán vareando en Rosalía de Castro. Empéñanse en darnos aulas e dinnos: “sodes a imaxe do atraso”. Dinnos: “Estades rodeados! Convertédevos!”.

Dirección única
O feito de alguén xulgar o nacionalismo galego como se fose un todo non pode atribuírse a erro, senón a estratexia. Nin sequera o que se entendeu historicamente como nacionalismo de esquerdas resulta doado de someter hoxe a análise. O actual periodo é de transición e os debates transcorren en silencio, por veces nun preocupante silencio.

Mais si, a esquerda nacional debate e critica. Con frecuencia, en ocasións con estraña intensidade, critícase a si propia. As sucursais, ben mantidas, limítanse a buscar o enganche da locomotora madrileña. Xamais tiveron plan ningún para este país. Agora aceptan, non vos foi sen tempo, o programa de mínimos das Irmandades da Fala; se cadra en breve acaben asumindo o de Castelao. É unha esquerda nominalista, esnob, que desculpa as touradas, reivindica o dereito dos musulmáns a degolar un año e condena a nosa matanza do porco.

Non resulta fácil pensarnos como pobo desde unha perspectiva transformadora.  Nas grandes factorías de realidade domina a censura xustamente desa perspectiva, as outras poden sementar onde gusten. A Nosa Terra publica artigos de López Veiga e de Baltar Jr..
Cando se reclama democracia, xustiza social e o recoñecemento deste país, dous axentes nos levan con discreción a esa rúa cega. Ollan atrás para comprobar que non hai cámaras. Entón o policía malo refréganos a cara co artigo 8 da Constitución mentres o bo, chapurrando en dialecto, lembra a caída do muro de Berlín, a fortuna que gozamos como protexidos da Corte e o triunfo implacable da Cultura superior. Ole a mexos, claro.