Vieiros

Así e todo, cando Corina Porro ou Pedro Arias claman pola segregación en aulas especiais do alumnado galegofalante (ou sexa, pola derrogación do Estatuto) non caen na conta de que, a pesar da pervivencia das agresións contra este idioma, se dirixen a un país imaxinario. Agora aldeáns e pobres van ao colexio e a maoiría da rapazada aprendeu alí a valorar a lingua, tanto se a usan como se non.

Dentro do Partido Popular acóchase tamén a violencia herdada, a activa e a pasiva. A dereita galega responde a tres orixes: está por un lado a que se perpetuou na oligarquía enviada para gobernar o noso pais. En segundo lugar, a clase intermediaria, de xinea fidalga, despois burguesa ou de profesión liberal. O terceiro grupo -por unha sinxela operación aritmética, a inmensa maioría- fórmano quen seguen o cheiro da besta con poder porque imaxinan que obterán algo a cambio. Son clases medias e baixas.

Ameazando con expulsar o galego da escola, Núñez Feixó humíllase ao control da extrema dereita, desde a COPE á FAES. As manobras contra Raxoi (Mariano) lévano a contar a vitoria polos dedos e sóbralle, pensa el, o pulgar de astucia con que Fraga Iribarne esquivou a memoria histórica camuflándose con verniz galeguista.

O PP galego abraza insensatamente o que cre voto salvavidas, unha pista estreita, de dirección única e sen pactos posibles no horizonte. O sector maioritario do electorado, de todos os partidos (si, mesmo algúns do PP), porque o idioma non é patrimonio dos nacionalistas, pasmará vendo desfilar pola capital a Núñez Feixó coa AVT. Comparar a oficialización do galego aprobada co voto de Raxoi (tamén de Mariano) a un atentado terrorista ten aroma, para nós, familiar. O máis estarrecedor crime político que recorda Compostela acabou coa vida do seu alcalde, Ánxel Casal, entre outras cousas por editar páxinas en galego.

Na manifestación convocada o día 8 pola segregación nas aulas poderiamos cometer o erro infantil de regalarlles a portada que buscan. Creo que abondaría, por exemplo, a mostra silenciosa de carteis coa cara de moitas rapazas e rapaces: eses que na España constitucional son rexeitados de moitos traballos por falar galego. Polo demais, ninguén nos pode pedir que reaccionemos con intelixencia indefinidamente. Petar na porta da confrontación civil é un camiño sen retorno.