Vieiros

Só xestos exemplares a miles de quilómetros: Venezuela e Bolivia expulsaban o embaixador dese Estado que, en colaboración cos EE.UU. (alguén pensa que Obama podía gañar sen a aristocracia financeira?), deseña un plan para a Historia cuxos detalles non coñecemos. Pero si a solución final.

Mesmo no improbable caso de que o que seguimos denominando Palestina aceptase a peor das derrotas -a súa conversión en gueto, a perda de Xerusalén- o ocorrido desde 1948 compréndese mellor cunha regra sobre o mapa, a que mide os novos asentamentos, e repasando as efemérides da política rexional. O triunfo do integrismo, a división da resistencia interior e a Guerra Permanente que se decretou en 2001 encaixan coma unha luva na avanzada polo control do petróleo. O mercado armamentístico prospera con ela e trousa excedentes. Son miles de mortos sen nome.

Mentres os consumidores de realidade aceptaban a fábula de que ocupar Irak era resposta contra o islamismo (na versión culta, contra a tiranía) desactivábase unha potencia baasista e laica. Al-Fatah queda soa. As respostas confesionais acabaron inzando o Mediterráneo: a CIA e o Mosad puxeron fin a un vello relato que alimentara o progresismo. Aquela Palestina que marcou unha xeración está lañada coma un peixe e boquexa na terra seca. “Berras a favor do patriarcado, da teocracia?”, preguntan cinicamente os suplementos dominicais. A cámara asasina dos dereitos humanos apunta cara a Teherán.

O clamor das multitudes, imprescindible, é politicamente estéril porque nin un só partido con poder na UE está disposto a ir máis alá da farsa humanitaria, que polo que parece consiste en desarmar Hamás.

Houbo unha época en que o antiimperialismo tiña escanos no Parlamento. Se nin damos recuperado aquí e agora algunha das ferramentas da esquerda real, os quince mil manifestantes de Compostela engordarán o patrimonio dos ritos oficiais de indignación. Non: a forza do noso horror non debería ser inútil. Aínda que a pax obamiana xa eliminase Gaza dos titulares.