Vieiros

Explicarlle a algúns acreditados resabidos por que ao país lle acae máis Galiza como nome do que lle fai Galicia, é tarefa tan complicada como instruír a aquel veciño sobre a revolución bonita do punk-rock bravú que agromaba atrás do que para el non viña sendo máis ca unha mestura de "moito chun-chun e moito jao-jao".

Cando hai uns anos colleu pulo a Proposta Galiza, con bo criterio elixiron subliñar que a aposta por recuperar o nome do país tiña que ver coa idea de espantar derrotismos e desánimos, e acender un motor de optimismo cara ao CAMBIO. Unha mudanza simbolizada en "recuperar o nome que nos identifica desde as nosas orixes como pobo: Galiza". En tempos de necesario desafío, a comezos do século que agora andamos, non era aposta pequena, Como aceiro debuxando en peito de cacique, riscando de arriba para abaixo: Z.

Contábanos daquela un experto consultado que por exemplo a forma "gallego" era o común até que as Irmandades restauraron o sentidiño da palabra "galego": xa que logo, "un problema de vontade e de práctica lingüística". Pero o mellor será non enlear en reviravoltas de lingüistas, pedirlle á Real Academia que homologue o futuro é como teimar en que as montañas baixen a Mahoma: burocracias innecesarias. Para chegar ao cumio das montañas hai que subilas.

Esquezan burocracias e compulsas, eviten permisos mediáticos e rexeiten certificados políticos. Rían dos que semellan encher o papo de felicidade porque unha institución ande preguizosa en conceder un cruño que certifique a "oficialidade" de Galiza nos despachos. Desboten apoloxías prescindíbeis e limítense a responder a censuras, talibanías e reconvencións, se lles presta, con humor e punkismo creativo: "Galiza, gran carallo de sal, sementemos o futuro co sal da salvación".

Dicir Galiza é falar "ilegal"? Un reproche inútil, como facer regos na auga. Se vostedes queren, Digan Galiza, digan futuro.