Vieiros

Non eran dous mil, como no concerto de abril de 1968. De feito é moi probábel que mesmo en 1968 fosen bastante menos que dous mil, como ben recoñecen varios dos integrantes de Voces Ceibes. O deste xoves era un acto de nostalxia, non se trataba de dar a coñecer o 68 compostelán ás novas xeración, por moito que en varios dos discursos (o de Elías Torres, o de Guillermo Rojo, o de Ricardo Gurriarán...) se fixesen constantes referencias ao encontro xeracional entre os estudantes daquela e os estudantes de hoxe.

O público era sesentaeoitista, por xeración e por espírito, e entre os asistentes botouse a faltar (non porque fose necesaria, senón porque estaba anunciada) a representación institucional. Finalmente non asistiron nin Touriño nin Álvarez Areces, deixándolles o protagonismo aos artistas. Tan só o conselleiro de Economía, Fernández Antonio, representaba á Xunta. O público era homoxéneo non só en idade, ademais, cunha maioritaria presenza de comunistas ou antigos comunistas, e practicamente nula participación nacionalista. Fica claro, unha vez máis, que no 68 compostelán e en Voces Ceibes as siglas eran as do PCE (PCG); o momento do nacionalismo veu despois.

Tampouco era un concerto; houbo máis palabras que cancións, e estas chegaron tarde, entroutros motivos polo atraso de dúas horas no voo que traía a Vicente Araguas dende Madrid. Cantar, cantou Xabier del Valle, e Miro Casabella, que é o único que segue dedicado a isto. Falar, falaron todos, sobre todo Guillermo Rojo, que exerceu de voceiro do colectivo. Nostalxia e aplausos acompañaron cada intervención, e as cancións que dende o inicio do acto soaron nos altofalantes do Paraninfo: No Vietnam, Un home, Quen tivera vinte anos... Foi peche dun ano de celebracións: corenta anos do 1968 compostelán, corenta anos de Voces Ceibes. Compostela, a universidade, a canción, a loita, a rúa, seguen aquí.